Obedience
Obedience – ang. „posłuszeństwo”
Jest to dyscyplina sportowa FCI, posiadająca 20-letnią tradycję. Uprawiać je mogą psy o różnym wzroście i pochodzeniu.
Celem Obedience jest pokazanie nie tylko umiejetności wykonania przez psa określonych ćwiczeń w ringu posłuszeństwa, ale również użyteczności psa jako towarzysza człowieka.
Obedience jest sportem i wszyscy uczestnicy mają obowiązek postępowania zgodnego z zasadami sportowego współzawodnictwa, zarówno na jak i poza ringiem. Obedience posiada III stopnie trudności, w każdym w każdym stopniu należy wykonać 10 różnych ćwiczeń za które otrzymuje się od 20-40 punktów.
Pomimo, że od wszystkich uczestników zawodów wymaga się wykonania takich samych zadań, które są oceniane w identyczny sposób, to głównym celem Obedience jest uzyskanie tak wyszkolonego psa, aby jego zachowania w różnych miejscach i sytuacjach, również poza ringiem, odzwierciedlało zasady Obedience. Zadania wykonywane przez psa i przewodnika na ringu muszą być wykonywane w sposób dokładny i prawidłowy i muszą odpowiadać Regulaminowi.
Obedience jest dyscypliną, która bardzo „leży” retrieverom, gdyż szkolenie oparte jest na zabawie i bardzo bliskim kontakcie z przewodnikiem. Ćwiczenia nie są skomplikowane, a oceniana jest prędkość, precyzja wykonania i chęć psa do współpracy z przewodnikiem
Mistrzostwa Swiata w Obedience są zwyczajowo organizowane w ramach światowej wystawy psów rasowych (o ile jest ona w Europie).
W 2003 r. w Poznaniu tuz przed Konkursem BIS odbył się mały pokaz Oedience.
W kwietniu ’04 odbędą się pierwsze oficjalne zawody sędziowane przez francuskiego sędziego – Michela BOISSEAU.
Zadania do wykonania w poszczególnych stopniach trudności:
Stopień I
- Pozostawanie w grupie (2 min)
- Chodzenie na smyczy (normalny krok)
- Chodzenie bez smyczy (normalny krok)
- „Waruj” z marszu
- „Waruj” z biegu z przywołaniem do właściciela (pies musi usiąść przed przewodnikiem, a potem obok niego)
- Skok przez przeszkodę (tam i z powrotem)
- Wysyłanie „Naprzód” (20 kroków)
- Przyniesienie drewnianego aportu
- Wyszukanie przedmiotu przewodnika z pośród dwóch położonych
- Kontakt na odległość („Siad”, „Waruj”)
Stopień II
- Pozostawanie w grupie (3 min) poza zasięgiem wzroku przewodnika
- Chodzenie na smyczy (krok normalny i bieg)
- Chodzenie bez smyczy (krok normalny i bieg)
- „Siad” i „Waruj” z marszu
- Przywołanie psa z pozycji „Siad” i „Stój”
- Wysyłanie „Naprzód” do oznaczonego kwadratowego pola, zakończone warowaniem
- Skok przez przeszkodę z oczekiwaniem
- „Aport” (jeden z dwóch przedmiotów – lewy lub prawy)
- Wyszukiwanie jednego z 4-ch przedmiotów
- Kontrola na dystans („Siad”, „Waruj”, „Siad”, „Waruj”)
Stopień III
- „Siad” w grupie przez 2 min. (poza wzrokiem przewodnika)
- „Waruj” przez 4 minuty z rozpraszaniem (poza wzrokiem przewodnika)
- Chodzenie przy nodze (krok normalny, wolny, bieg)
- „Stój”, „Siad” i „Waruj” z marszu
- Przywołanie psa z komendny „Stój” i „Waruj”
- Wysyłanie „Naprzód” do oznaczonego kwadratowego pola
- „Aport” na życzenie z 3 przedmiotów
- Skok przez przeszkodę z zaaportowaniem metalowego przedmiotu
- Rozpoznawanie przedmiotu właściciela – jednego z 6-ciu
- Kontrola na dystans („Stój”, „Siad”, „Waruj”)
Agility
Agility – ang. „zręczność” lub „zwinność”
jest psią dyscypliną sportową polegającą na pokonaniu toru przeszkód, przez psa prowadzonego przez przewodnika, w jak najkrótszym czasie oraz w sposób ściśle określony regulaminem – każda pomyłka kosztuje punkty karne lub dyskwalifikację. Agility mogą uprawiać wszystkie psy, zarówno rasowe jak i kundelki.
Najważniejsze w agility jest to, że jest to sport dla każdego kto lubi biegać, skakać, jest żywotny i lubi się bawić z przewodnikiem. Nie ma tutaj górnej ani dolnej granicy wieku dla przewodnika psa. Mogą w nim startować zarówno bardzo młode osoby jak i ludzie starsi.
Po raz pierwszy, tez sposób „zabawy” z psem pokazano w 1978 r. podczas wystawy Cruftsa. W Polsce, w stosunku do innych krajów, agility jest jeszcze mało popularne, lecz zyskuje sobie coraz więcej nowych zwolenników. Tor agility składa się z różnorakich przeszkód – niektóre z nich są odwzorowaniem przeszkód z torów dla koni. Jedne należy przeskoczyć, na inne trzeba wejść lub przejść pod nimi. Wśród przeszkód są: płotki, mur lub wiadukt, skok w dal, palisada, huśtawka, tunele – elastyczny oraz sztywny, opona, kładka oraz slalom i stół.
W agility najważniejsze są współpraca i wzajemne zrozumienie pomiędzy przewodnikiem a psem. Podczas treningu niezbędne są podstawy posłuszeństwa i właściwe zrozumienie przez psa komend głosowych oraz wydawanych gestem – przewodnik biegnie obok psa pokazując mu przeszkodę, którą ma przeskoczyć lub pokonać.
W agility liczy się nie tylko bezbłędne pokonywanie przeszkód, ale również prędkość pokonania całego toru.
Regulamin agility uwzglednia klasy wzrostowe psów, mogą więc w zawodach startować i „maluchy” i bardzo duże psy.
W Polsce istnieje już wiele specjalistycznych klubów agility.
Taniec z psem
Dog Dancing – ang. „psi taniec” lub „taniec z psem”
powstało w Kanadzie w roku 1980 pod nazwą FREESTYLE.
Amerykańscy i Kanadyjscy psi sportowcy, aby uprzyjemnić Obedience dołożyli do niej muzykę i szybko spostrzegli, iż dzięki niej pracuje się z psami o wiele przyjemniej i swobodniej.
W 1989 r. amerykanka p. Daws Jecs rozpoczęła w swojej szkole pracę nad elementami tanecznymi dla psów i ich przewodników. Po pierwszej, oficjalnej prezentacji stały się one podstawą dzisiejszego Dog-Dancing.
W 1990 r. FREESTYLE dotarło do Anglii, gdzie po raz pierwszy zostało pokazane przez p. Mery Ray na Cruft’s Dog Show w pokazie pt. HEELWORK TO MUSIC.
Pod koniec 1997 r. p. Angela Schmid zdobywająca umiejątności u p. Mary Ray zorganizowała pierwsze pokazy Dog-Dancing. Odbyły się one w Luksemburgu, a pierwsza prawdziwa premiera odbyła się w Szwajcarii w styczniu 1998 pod nazwą DOG DANCING.
Obecnie wyróżnia się dwa typy tańca z psem:
heelwork to musik – praca przy nodze w takt muzykifreestyle – styl wolny
Heelwork to musik polega głównie na chodzeniu z psem przy nodze i wykonywaniu różnych figur w rytm odpowiednio dobranej muzyki.
Freetyle daje dużo większą swobodę i możliwości zaprezentowania swojej wyobraźni, pomysłowości oraz umiejętności. W tym stylu pies może pracować na odległość i taki styl pokazu jest jest bardzo wysoko oceniany przez sędziów.
Zasady punktowania tańca z psem nieco przypominają program krótki jazdy na łyżwach – są figury obowiązkowe, ale choreografia, układ i fantazja w wymyslaniu figur należy do zawodnikow 🙂
- Chodzenie przy lewej i prawej nodze,
- chodzenie do tyłu i w bok,
- chodzenie przodem do właściciela do przodu, do tyłu i na boki,
- obroty,
- okrążanie przewodnika,
- slalom między nogami przewodnika statycznie i podczas marszu,
- skoki przez wyciągniętą nogę lub rękę,
- ukłon,
- zatrzymanie,
to tylko niektóre z wykorzystywanych elementów.
Taniec z psem stawia swoje pierwsze kroki również w Polsce. Pojawiły się już pierwsze, prężnie działające ośrodki we Wrocławiu i w Białymstoku.
Mamy nadzieję, że w tym roku doczekamy się pierwszego polskiego regulaminu i pierwszych zawodów.
Gorąco zachęcamy do uprawiania tego efektownego i jednocześnie bardzo radosnego sposobu pracy z psem 🙂
Jeszcze o tańcu z psem
Nasza przygoda z psimi sportami zaczęła w się w Sportowym Klubie Agility.
Zafascynowana pokazami agility prezentowanymi na jednej z warszawskich wystaw rozpoczęłam poszukiwania miejsca, gdzie można trenować ten wspaniały sport. Tak wraz z Maxem trafiliśmy do FORTU, i tu odkryłam moją pasję.
Po dwóch latach trenowania agility dowiedziałam się o praktycznie nieznanym w Polsce sporcie- tańcu z psem. Wiele informacji znalazłam na zagranicznych stronach internetowych, a figur uczyłam się z dostępnych w sieci krótkich filmów oraz wymieniając się doświadczeniami z innymi zainteresowanymi tym sportem klubowiczami.
Trenujemy przynajmniej raz dziennie na spacerach. Do treningu niezbędne są oczywiście zabawki, piłki i duża ilość smakołyków jako motywacja.
Zaczęliśmy od prostego ćwiczenia obrotów w lewo i w prawo przed przewodnikiem. Pies siedzi przodem do właściciela, który smakołykiem lub zabawką motywuje go do obrotu wokół własnej osi prowadząc rękę z nagrodą. Komenda (np. 'kręć’, 'siuup’) musi być wypowiedziana radosnym głosem.
Bardzo widowiskowy jest slalom miedzy nogami przewodnika (stojącego lub idącego). Naukę zaczynamy od slalomu w miejscu (ósemka), którego uczymy kierując rękę ze smakołykiem, tak by pies robił ósemkę między naszymi nogami. Proponuję, aby ruchy rąk poćwiczyć najpierw bez psa, by w razie błędu go nie zdezorientować.
Pies wchodzi dotykając lewym barkiem naszej prawej nogi, dalej prawym barkiem lewej nogi itd, komenda np.: ‘slalom’. W trakcie ćwiczenia nakręcamy psa np. 'syczeniem’ 'szszszszsz’ lub 'dawaj dawaj’.
Slalom miedzy nogami idącego człowieka wbrew pozorom nie jest trudny. Stajemy w wykroku (lewa noga z przodu!), wprowadzamy psa w „slalom” lewym barkiem do naszej prawej nogi, gdy pies przejdzie, przekładamy prawą nogę do przodu tworząc kolejną 'tyczkę’ w slalomie i tak w kółko.
W Tańcu są jeszcze tysiące różnych figur np:stepowanie przednimi łapami,przechodzenie tyłem miedzy nogami przewodnika,’tańczenie’ na dwóch łapach (co dla z natury nieco cięższych goldenów jest dość trudne),skoki przez uniesioną nogę przewodnika,machanie głową w takt muzyki i wiele innych sztuczek.
Oczywiście jak w każdym sporcie, w Tańcu liczy się cierpliwość i dobra zabawa w trakcie treningów, siłą nic tu nie osiągniemy. Z Maxem jesteśmy w tej dziedzinie początkującymi, przed nami jeszcze wiele pracy.
Wszystkim właścicielom goldenów polecam ten sport. Wzmacnia on więź właściciela z psem i jest bardzo widowiskowy zwłaszcza w wykonaniu znanych ze swego uroku i wdzięku Golden Retrieverów.
Magdalena Gromniak
