Goldeny na pomoc niepełnosprawnym

• stabilny psychicznie,
• łagodny,
• odpowiednio energiczny,
• nie nadmiernie aktywny,
• nłagodny bądź opiekuńczy,
• o niskim instynkcie pogoni,
• zdolny do skupienia się przez długi okres czasu,
• nie dający się łatwo rozproszyć,
• chętny do pracy i kontaktów z człowiekiem,
• ufny i tolerancyjny wobec dzieci,
• ufny i tolerancyjny wobec innych zwierząt,
• posłuszny/reagujący na ludzki głos,
• nie powinien zachowywać się zbyt głośno lub zachowywać się nieśmiało,
• niezbyt dominujący lub zainteresowany samym sobą,
• reagujący bez stresu na zmiany środowiska,
• wolny od wszelkich obciążeń genetycznych,
• agresja, nerwowość, nieśmiałość lub lękliwość są cehami dyskwalifikującymi.

Ann Fletcher, mężatka z 2 dorosłymi córkami - bliźniaczkami, nigdy wcześniej nie miała psa, przed swoim psem przewodnikiem. Jej rodzina była bardzo oporna i nie chciała się zgodzić gdy Ann wyraziła na to ochotę. "Od kiedy straciłam wzrok używałam długiej laski. Mogę uczciwie powiedzieć, że laska była moją prawą ręką. Byłam szczęśliwa mogąc ją używać, zapewniała mi ona pewną niezależność. Wydaje mi się że moja rodzina nie mogła zrozumieć jakie to nowe korzyści odniosę z posiadania psa przewodnika".
Ann miała też inny problem. Jej córka, Rachel, została przewrócona przez buldoga gdy była dzieckiem, wywołało to u niej strach przed wszystkimi psami.
"Dyskutowaliśmy o tym przez długi okres czasu i w końcu zadecydowaliśmy, że powinnam spróbować. Zostałam skierowana do programu przystosowawczego, myślałam wtedy że będę musiała czekać ok. 2 lata na psa. W ciągu 6 miesięcy skontaktowano się ze mną i dowiedziałam się że jest pies przewodnik który będzie odpowiedni dla mnie".
Sophie, RICH-COLOURED Golden retriever (bogato umaszczona, mocno wybarwiona), została przyprowadzona do domu Ann na pierwszą wizytę w calu sprawdzenia zgodności charakterów.
"Ona poznawała dom i odbyłyśmy krótki spacer, ale prawdę mówiąc wcale jej nie poznałam" - powiedziała Ann - "Gdy dotarłam do Centrum byłam bardzo zdenerwowana kursem, nie miałam pojęcia co będzie dalej i jak to wszystko się potoczy".

Dla psów przewodników jednym z największych problemów z którym muszą sobie radzić jest ciągła zmiana "obiektu wierności" podczas okresu szkolenia. Na początku pies należy do PUPPY-WALKER. W momencie rozpoczęcia zaawansowanego szkolenia instruktor staje się najważniejszą osobą w życiu psa. Następnie psa dobiera się do kursanta i pies musi nauczyć się słuchać swojego nowego właściciela. Podczas kursu szkoleniowego "studentom" daje się kilka dni na aklimatyzację, dopiero wtedy instruktor przyprowadza psa do pokoju kursanta i rozpoczyna się właściwe szkolenie.
"Muszę przyznać że była to miłość od pierwszego spojrzenia" powiedziała Ann- "Sophie jest tak pięknym psem, że nikt nie może jej się oprzeć. Podeszła do mnie od razu, merdając ogonem, zdawało się że od razu mnie zaakceptowała. Zaraz następnego dnia Sophie słysząc mój budzik przyszła do boku łóżka przywitać się. Ona ma bardzo łagodne usposobienie i jest bardzo odpowiedzialna".

Kursanci biorą na siebie pełną odpowiedzialność za swoje psy w ciągu kilku dni, najwyraźniej pomaga im to stworzyć pewną więź. Karmią i dbają o swoje psy, są odpowiedzialni za wyprowadzanie ich na spacery.
"Ponieważ nigdy wcześniej nie miałam psa bardzo się martwiłam o to jak należy się nim opiekować. Nigdy wcześniej nie trymowałam (?) psa. Ale Sophie jest taka łatwa we współżyciu że wszystko staje się proste. Kiedy wkładam jej uprząż ona podchodzi do mnie i wyciąga pysk do przodu tak jakby chciała mi pomóc".

Szkolenie staje się bardziej złożone gdy kursanci nabierają większej pewności siebie. Na początku chodzą na krótkie spacery, w spokojnych miejscach, stopniowo zmierzając do centrum miasta, jazdy autobusem i pociągiem przechodzą przez tor przeszkód i idą na spacer nocą.
Kursanci muszą się nauczyć wydawania właściwych komend, żeby pies otrzymał jasne wskazówki w logicznym porządku. Jest to szczególnie ważne przy pokonywaniu skomplikowanych przeszkód, gdy pies musi sprowadzić swojego właściciela z chodnika, ominąć przeszkodę a potem poprowadzić go z powrotem na chodnik. Ponadto pies musi się upewnić co do rozmiarów przeszkody - żeby było tam wystarczająco dużo miejsca dla przeprowadzenia tamtędy swojego właściciela.
Wg Ann szkolenie było bardzo wymagające, a kurs odebrała jako bardzo męczący.
"Najtrudniejsze było nauczenie się wydawania komend i przekazywanie ich we właściwej kolejności. Mimo iż przyzwyczaiłam się do pokonywania krawężników i innych przeszkód za pomocą swojej laski, pokonanie tego samego z psem było zupełnie inne. Musiałam nauczyć się inaczej myśleć i próbować przewidzieć reakcję Sophie. Na początku chyba wszystko mieszałam i dezorientowałam psa, ale praktyka czyni mistrza i idzie mi co raz lepiej".
Ann musiała zrezygnować ze swojej pracy w szpitalu z powodu utraty wzroku, lecz wciąż prowadzi intensywny tryb życia.
"Chodzę na zakupy i do biblioteki po książki na kasetach dla niewidomych. Mam wielu przyjaciół, których chciałabym odwiedzić, ale z powodu problemów z podróżowaniem zawsze znajdywałam wymówkę. Z psem przewodnikiem będę mogła częściej wychodzić a moje życie stanie się pełniejsze. Moje córki i mąż chodzą do pracy, Sophie będzie moim całym towarzystwem".
Już na samym początku ich pracy, między Sophie i Ann, powstała prawdziwa więź.
"Cały czas do niej mówię, mimo że dopiero zaczęłyśmy razem pracować nie wyobrażam sobie życia bez niej".
Podczas trwania kursu rodzina Ann przyjechała w odwiedziny oraz spotkać się z Sophie.
"Sophie podeszła do mojego męża, Davida i zaczęła go obszczekiwać. Następnie poszła do mojej córki, Samanthy i też ją obszczekała. Wreszcie podeszła do Rachel, która panicznie boi się psów. Rachel zaczęła panikować, krzyczeć do mnie żebym zabrała psa. Ale Sophie nie zwracała na nic uwagi. Była bardzo spokojna i łagodna, stało się jasne, że nie odejdzie dopóki Rachel nie zwróci się wprost do niej, nie krzyknie na nią. Rachel zaczęła się uspokajać i w następnym momencie dotykała Sophie. Nie mogłam w to uwierzyć. W ciągu kilku minut Sophie osiągnęła coś co nigdy nie udało się żadnemu człowiekowi ani tym bardziej psu. Chłopak Rachel ma psa, moja córka nigdy nie pozwoliła na to żeby on się do niej zbliżył. Sophie przekonała Rachel że nie ma się czego bać".
Był to dodatkowy powód dlaczego zmiana w nastawieniu Rachel do psów tak wiele znaczyła dla jej matki.
"Obie moje córki mają problemy z wzrokiem - takie jak ja. W tej chwili obie dobrze widzą, ale z całą pewnością ich pole widzenia zmniejszy się. Jeżeli Rachel straci wzrok chcę żeby mogła mieć psa przewodnika. To wszystko nigdy by się nie zdarzyło bez pomocy Sophie".
Ann ma teraz nadzieję że będzie żyła pełnią życia, bardziej niezależna dzięki posiadaniu psa przewodnika.
"Gdybym tylko wiedziała jakim komfortem będzie dla mnie posiadanie Sophie nigdy tak długo bym się nie zastanawiała".